WAAROM KOOP JE ZOIETS ÜBERHAUPT?

door neef Groen · Gepubliceerd 16/05/2015 · Bijgewerkt 15/05/2015

TANTE DORA

Op de Duitse televisie worden regelmatig consumentenprogramma’s uitgezonden, waarin etenswaar uit de supermarkt wordt getest. Onze oosterburen zijn dol op dit soort testprogramma’s. Er worden diverse vergelijkbare producten gekocht, die vervolgens worden getest door een laboratorium, en geproefd door een panel. Alle experts geven vervolgens hun mening over het artikel. Meestal een negatieve mening.

Opvallend vaak gaat het hierbij om kant-en-klare producten, of om ander gemaksvoedsel. Een grote multinational heeft bijvoorbeeld een miljoen liter melk ingekocht, heeft daar heel veel geur-, kleur- en smaakstoffen aan toegevoegd, heeft het allemaal leuk verpakt in bekertjes en kartonnetjes met ellenlange ingrediëntenlijsten, en voor heel veel geld te koop aangeboden, vergezeld door een miljoenenverslindende reclamecampagne.

De experts van de televisie constateren dan vaak dat het te zout of te zoet is, dat er teveel vet in zit, of dat het stijf staat van de chemicaliën. Bijvoorbeeld bekers aardbeienyoghurt die na analyse slechts anderhalve aardbei blijken te bevatten, maar die wel sterk naar aardbei smaken. Rara, hoe kan dat?

Of kant en klare schotels die pretenderen een complete maaltijd te zijn, maar waar veel te weinig groente in zit. Terwijl de foto op de verpakking suggereert dat de groenten er bij wijze van spreken uitpuilen.

Waarom worden dat soort voedingsmiddelen überhaupt getest? Waarom worden dit soort voedingsmiddelen überhaupt gemaakt, gekocht en gegeten? Kijk een willekeurige weekfolder van je supermarkt eens door: de meeste voedingsmiddelen in de folder zijn voorgekookt, voorgeschild en soms zelfs half voorverteerd, vaak voor erg veel geld.

Zuinig met tante Dora heeft de toetjesafdeling van een plaatselijk supermarkt eens nagemeten. Er bleek veertig strekkende meter toetjes in de rekken te staan! Yoghurtjes, vlaatjes en papjes, met allerlei sausjes, fruitmoesjes en rode en gele fruitvlokjes, de ene nog gezonder dan de andere. Volgens de teksten op het etiket, althans. Veertig meter voedingsmiddelenindustrie.

Vroeger deed je zelf een beetje jam of honing bij je yoghurt, of voegde zelf een fijngesneden appel of een banaan toe. Er zat weinig suiker in, je proefde echt fruit, en er zat niets in dat de natuur er niet zelf aan had toegevoegd. En het kostte bijna niets. Veel minder in ieder geval, dan de chemische prutjes van vandaag.

Koop geen producten waar een fabrikant voor veel geld veel onzin aan heeft toegevoegd. Kook, meng en roer zelf. Koop alleen producten die ook je overgrootmoeder als voedsel zou hebben herkend, zeggen ze wel eens. Die houding zou inderdaad veel schelen. Als we alleen herkenbaar voedsel eten, dan zouden al die consumentenprogramma’s waarschijnlijk veel minder te testen hebben. Maar onze gezondheidstesten zouden des te beter uitvallen!

Knok tegen veertig meter toetjes en twintig strekkende meter chips. Koop ze niet! Al was het maar om je portemonnee een plezier te doen.