DE BIG MAC INDEX, OF: HOE LANG MOETEN WE ERGENS VOOR WERKEN?
In 1986 bedacht een journalist van het toonaangevende Amerikaanse zakenblad The Economist de zogenaamde ‘Big Mac Index’. De Big Mac Index vergelijkt de prijzen van een Big Mac in verschillende landen, en kan op die manier bepalen of de muntsoort van dat land overgewaardeerd is, of ondergewaardeerd. In principe zou je immers verwachten dat McDonald’s over de hele wereld hetzelfde bedrag rekent voor een broodje Mac. Dat blijkt niet het geval te zijn. Waaraan je, volgens de theorie, kon zien waar een land zijn munt bijvoorbeeld kunstmatig laag houdt, om de economie te stimuleren.
Aan de hand van de Big Mac Index kun je ook zien, hoe lang iemand moet werken om zich een Big Mac te kunnen veroorloven. Dat biedt een mooi inzicht in de welvaart van verschillende landen. Zo moet iemand die in India voor een minimumloon werkt, zes uur werken om één Big Mac te kunnen kopen. Terwijl een minimumloner in Luxemburg al na twintig minuten arbeid naar McDonald’s kan lopen voor een snelle Mac. In West-Europa moeten de meeste werknemers met een minimumloon iets meer dan twintig minuten werken voor zo’n broodje.
Geen verhouding
Iemand in India zal dus niet snel naar McDonald’s stappen om een broodje hamburger te kopen, omdat de prijs van dat broodje in geen verhouding staat tot de hoeveelheid werk die hij ervoor moet verrichten. Deze manier van denken kun je ook goed omzetten naar jouw eigen Nederlandse situatie. Doe het maar eens: reken uit hoeveel jij netto per uur verdient, en vraag je af of je voor een bepaald product of een bepaalde dienst zo lang wilt werken. Hoeveel uur moet je werken om een avondje te gaan stappen met je vrienden? Hoeveel uur moet je werken om die leuke broek in de uitverkoop te kopen? Hoeveel uur moet je werken om een midweek in een vakantiehuisje te gaan zitten?
Dat rekensommetje kan ontnuchterend uitvallen. Je kunt het bovendien nog verder doorrekenen. Reken eens uit hoeveel geld je nodig hebt om jezelf en jouw gezin een dag lang van eten te voorzien. Als je zuinig bent, kom je uit op een bedrag tussen de vijf en de tien euro per dag. Als je dus een broek van 25 euro koopt, dan had je daar ook drie, of zelfs vijf dagen van kunnen eten. Als je meer dan genoeg geld hebt, dan leg je die 25 euro gemakkelijk op tafel. Maar als je op bijstandsniveau leeft, dan kies je er sneller voor om er toch eten voor te kopen. Al is die broek nog zo mooi.
Alles heeft z’n prijs. Je kunt je geld maar één keer uitgeven. Het zijn waarheden als koeien, maar niet iedereen staat erbij stil. Als je bedenkt hoe lang je voor een uitgave moet werken, of hoeveel dagen je ervan had kunnen eten, dan is dat dikwijls een ontnuchterende gedachte. Zo’n rekensom kan helpen om jouw uitgaven in een helder verband te zien. Daardoor helpt zo’n sommetje je, om geld niet onnodig uit te geven. En dat is precies waar besparen om draait.
LEES MEER: Een variant hierop: bedenk wat je met het geld had kunnen doen, dat je aan tamelijk zinloze loterijen uitgeeft:
Follow
