DE TELEFOONGIDS IS STILLETJES AL EEN TIJD GELEDEN VERTROKKEN
De meeste smartphone-bezitters zullen er niet erg bij hebben stilgestaan, maar al ruim 2 jaar geleden werd de laatste telefoongids door de brievenbussen geduwd, op adressen die er nog prijs op stelden. Na zeker 140 jaar viel het doek voor het zoveelste slachtoffer van het internettijdperk.
De telefoongids staat al jaren ook op internet. De meeste mensen in Nederland zijn inmiddels verbonden met het internet, en kunnen digitaal zoeken naar telefoonnummers. Dat merkt zo’n uitgever ook. Veel abonnees en mobielgebruikers stonden al lang niet meer in de papieren gids. En wanneer er niet meer veel wordt gezocht in de papieren versie, dan zijn adverteerders ook niet meer bereid om erin te investeren. Want het telefoonboek leefde vooral van de advertenties.
Staatsbedrijf
Vroeger was dat anders. Toen gaf de PTT, het staatsbedrijf der Post, Telefoon en Telegraaf de gids uit. Het hoorde bij je vaste telefoonabonnement, dus kreeg je de lokale gids in de bus. In de jaren zeventig en tachtig, toen bijna iedereen een telefoon in huis had, gingen er jaarlijks zeven miljoen papieren gidsen door de brievenbussen van het land.
Toen tante Dora jong was, waren de telefoonboeken kleine gidsjes, ter grootte van een dunne pocket. Zeker in het kleine stadje waar Dora opgroeide. In de jaren vijftig had bijna niemand een eigen telefoon. Vooral mensen met een onderneming en sjieke mensen namen weleens een telefoonhoorn in de hand. Er waren telefooncellen, en als je geluk had, dan kon je in noodgevallen nog bellen bij de buren.
In de tijd van het massale gebruik van mobieltjes heeft de papieren telefoongids afgedaan. Ook de bekende Gouden Gids, met bedrijven op rubriek, kun je inmiddels op het internet vinden. Daar, op het internet, loont het daardoor meer om advertenties te plaatsen. Het is de doodsteek voor de papieren telefoongids.
Kapot
Blijft de vraag, wat al die supersterke mensen nu kapot kunnen scheuren. Het was het hoogtepunt van menig revue: de grote, gespierde man trekt, louter met zijn ijzersterke handen en armen, een dik telefoonboek dwars doormidden. Niemand deed hem dat na. Applaus! En wat was het telefoonboek handig als de tafelpoot wiebelde! Nieuwe tijden, nieuwe oplossingen.
LEES MEER: Vroeger hadden de mensen zoveel, wat ze nu niet meer hebben. Soms is dat toch een soort gemis:
DINGEN DIE MENSEN VROEGER ALLEMAAL HADDEN, MAAR NU NIET MEER (MAAR ER WEL NAAR VERLANGEN)