TWEE NEDERLANDEN, DIE NIETS VAN ELKAAR WETEN

In heel de westerse wereld zie je het, ook in Nederland: de maatschappelijke klasse die het goed heeft, weet niets meer van de maatschappelijke klasse die in armoede leeft. En omgekeerd. Het zijn twee gescheiden werelden, die niet meer met elkaar in aanraking komen.

De welgestelden kunnen zich niet voorstellen hoe het is, om ergens aan het einde van de maand in je portemonnee te kijken, en te denken: ik weet niet hoe ik van deze grijpstuivers voor het komende weekeinde eten moet kopen. Of hoe het is om in grote problemen te komen, omdat iemand heeft zitten klungelen met de uitbetaling van een uitkering. Of hoe je je voelt, als je altijd je best gedaan hebt, maar door domme pech toch bij de Voedselbank belandt.

Pensioentje

Aan de andere kant kunnen de mensen in de schuldensanering en zij die moeten leven van een klein pensioentje of van een minimumuitkering, zich niet voorstellen hoe het is om twee keer per jaar op vakantie te gaan. Of hoe aangenaam het is, om regelmatig in een gewone winkel kleding en schoeisel voor het hele gezin te kunnen kopen, zonder er lang over te hoeven nadenken. Of hoe je een kaartje koopt voor een concert of om een tentoonstelling te bezoeken.

De welvarenden denken, dat iedereen die zijn best doet en hard werkt, het goed heeft. Voor hun is dat een soort natuurwet. Wie bij de Voedselbank moet aankloppen, heeft dat aan zichzelf te wijten. Wie zijn best niet doet, moet maar zelf op de blaren zitten. Eigen schuld, dikke bult. Eigenlijk zijn de armen voor veel rijken een soort mislukte mensen, die de geslaagde mensen met hun armoede in de weg zitten.

Andere wereld

En de kansarmen denken dat de kansrijken het erom doen. Dat de dingen die kansrijken belangrijk of interessant vinden, dat eigenlijk niet zijn. Dat zij het gelukkigst zijn, als zij veilig in hun kansarme hoek blijven. Want van die andere wereld, de wereld van de managers, van de directeuren, de politici en de kunstenaars: daar snappen ze echt niets van. Zij weten zeker dat er toch nooit wat verandert.

Twee werelden, twee Nederlanden, die niets van elkaar weten. En niet WILLEN weten. Dat is jammer, want zo blijven teveel Nederlanders langs de kant staan, die best de intelligentie en de daadkracht bezitten om iets voor zichzelf en voor veel anderen te betekenen. En het zorgt ervoor dat de meer succesvollen in ons land de minder succesvollen steeds meer als een achtergebleven diersoort gaan zien, en ze ook zo gaan behandelen. Terwijl een samenleving toch vooral een samenleving is, als er daadwerkelijk samen-geleefd wordt.

Wij van tante Dora kunnen daar niet veel aan veranderen. Dat is aan de politieke en sociale instanties in ons land. Maar we kunnen het wel signaleren, en hopen dat het ooit eens verandert. Want als iedereen in zijn of haar eigen bubbel leeft, dan valt de samenleving uiteindelijk uit elkaar. Wie de geschiedenis een beetje bestudeert, weet dat een uiteenvallende samenleving vaak een samenleving is die uiteindelijk ophoudt te bestaan. Dat is geen fijn vooruitzicht.

LEES MEER:   Soms zijn het simpelweg de hoge kosten, die mensen in de armoede drijven:

http://www.dora-besparen.nl/gedachte-van-de-dag/hoge-kosten-drijven-mensen-in-de-armoede/

Follow