OOIT WAS ER DE KRAAKWAGEN
Wie in de jaren tachtig van de vorige eeuw een enigszins versleten maar goed bruikbare zitbank zocht, of een tafeltje voor de televisie (of een nog enigszins werkende televisie), hield nauwlettend de dag in de gaten waarop de kraakwagen het grof vuil kwam ophalen. Vooral studenten en mensen met een uitkering vonden vaak wat ze zochten, in de bergen rommel die op de stoep stonden. Van serieus recyclen had niemand toen nog gehoord, maar het werd al wel in de praktijk gebracht.
In de jaren zeventig, tachtig en negentig was de kraakwagen een normale verschijning in de Hollandse straten. Het meeste vuil werd in vuilniszakken wekelijks aan de stoeprand gezet, maar er waren ook spullen die niet in zo’n grijze Komo-zak pasten. Die werden op geregelde tijden als grof vuil door de gemeente opgehaald. Omdat mensen nog regelmatig nieuwe meubeltjes kochten en het oude spul kwijt wilden, bestond het grof vuil vaak uit allerhande meubilair, huishoudelijke apparaten en lampen.
Vogelvrij
Dat spul stond er maar, verstoten door de eigenaren, vogelvrij, en vooral: gratis! Al vroeg reden de schroothandelaren langs, om de kapotte wasmachines en roestige fietskarkassen op te halen, als oud metaal. Dan kwamen de studenten, op zoek naar iets bruikbaars voor hun studentenkamer. En er waren ook echte antiekhandelaren onderweg. Want meer dan eens bleek een gedumpt beeld of afgeschreven schilderij een echte meester te zijn, die duizenden guldens waard was. Of was die schemerlamp toch echt Jugendstil.
De dag van de kraakwagen had iets aangenaam opstandigs: je redde een nog best mooi stoeltje van een zeker einde in de verbrandingsoven. En soms bleek het een echt Biedermeier-stoeltje te zijn. Yeaah! Meestal niet, maar de kans dat het echt iets moois kon zijn, maakte het struinen in de berg afval werkelijk spannend. En het kostte niets! Met een likje verf van de HEMA erover had je nog een prima tafel of kast. Stond mooi bij het macramé-werkje aan de muur.
Puinhoop
Uiteindelijk werd de maandelijks terugkerende puinhoop op de stoep de gemeentelijke diensten teveel van het goede. Voortaan kon je grof vuil alleen op afroep laten ophalen, of zelf wegbrengen naar het afvalstation. En de bevolking raakte ook steeds meer doordrongen van de waarde van sommige spullen. Waarom zou je het weggooien, als er misschien een koper voor is? Op rommelmarkten of via Marktplaats, of andere verkoopsites, bijvoorbeeld?
Misschien is dat maar goed. Want wie gaat opruimen, gooit vaak de verkeerde dingen weg. Hoeveel etsen van Rembrandt en hoeveel zeldzame Art Nouveau schalen en vazen zijn in al die jaren onopgemerkt in de muil van de kraakwagen gekieperd? Wie iets verkoopt, verkoopt het misschien aan iemand die er kijk op heeft, en de kostbaarheid redt van de vernietiging.
Maar het is wel jammer dat je niet meer je meubilair helemaal gratis bij elkaar kunt schooieren, vlak vóór je huis, op je eigen stoep. Het had zo’n ‘lekker-puh-gevoel’. Een klein beetje opstand tegen het establishment, een klein beetje eigenwijsheid. Die opstandigheid missen we tegenwoordig, op Marktplaats.
LEES MEER: Denk ook eens aan ruilen, want ruilen is het nieuwe hebben:
Follow
