TREKHONDEN
DORA’S DING Geregeld presenteren we dingen die heel normaal waren in de jonge jaren van tante Dora, maar die langzamerhand zijn vergeten. Vaak zijn dat dingen die ooit hoorden bij een spaarzame levenswijze. Vandaag in Dora’s ding: trekhonden.
Tante Dora zelf heeft ze niet meer meegemaakt: trekhonden. Maar een verre oom van haar was melkboer, en die liet zijn melkkar mee trekken door een heuse trekhond. Op oude foto’s is de oom te zien, mét melkkar en mét hond. En op zijn hoofd had de oom inderdaad ‘melkboerenhondenhaar’, zoals tante Dora altijd zei: van dat stijve, wat rossigblonde haar, dat zich met geen kam of borstel in model liet krijgen.
In 1920 werd het gebruik van trekhonden verregaand ingeperkt, alhoewel niet helemaal verboden. Dat gebeurde pas in 1963. Maar in de tijd van Ot en Sien waren ze nog volop in gebruik, onder andere bij melkboeren en marskramers, maar ook bij de postbezorgers van de PTT. Tijdens de Eerste Wereldoorlog liet het Nederlandse leger zelfs zijn zware mitrailleurs op wagentjes door het veld sleuren door teams van trekhonden, een beetje zoals sledehonden vandaag de dag.
Trekhonden zijn vooral in Nederland en België eeuwenlang gebruikt. Daar waar paarden te duur of te onhandig waren, werden grote, sterke honden ingezet als trekdier. Meestal werden ze niet vóór, maar onder de kar gespannen, en moest de eigenaar ook een beetje meeduwen, om de zware last vooruit te krijgen. Het dier was eigenlijk een soort ‘hulpmotor’, die het werk voor de mens lichter maakte. De gemotoriseerde melkkarren die in de jaren vijftig en zestig aan de deur kwamen, werden ook wel ‘mechanische honden’ genoemd: de pruttelmotor maakte het trekken van de melkboer gemakkelijker, maar die moest wel nog meetrekken en sturen.
Blessures
Het gebruik van honden als trekdier was niet best voor de dieren. Hun gestel was helemaal niet geschikt voor al dat zware werk, waardoor blessures en vergroeiingen veel voorkwamen. Niet elke eigenaar ging diervriendelijk met zijn trekhond om, wat de pas opgerichte Dierenbescherming handenvol werk opleverde. Steeds meer mensen pleitten voor een verbod op het gebruik van trekhonden, dat uiteindelijk pas in 1963 door de Tweede Kamer werd aangenomen. Toen werden er in ons land nauwelijks nog trekhonden gebruikt.
En wat gebeurde er met die militaire trekhonden, die vanaf 1913 de zware mitrailleurs van het leger moesten trekken? De verzorging van de honden kwam neer op de dienstplichtige militairen. Feitelijk moesten ze vooral leren om goed met hun mitrailleur te schieten, maar ze waren in werkelijkheid de hele dag bezig met de honden: ze uitlaten, de kennels schoonmaken, hun tuigjes verzorgen, de kennels ontsmetten met lysol, enzovoort, enzovoort. Aan hun eigenlijke werk kwamen ze niet meer toe. Bovendien waren deze trekhonden nogal groot, en reikten soms tot het middenrif van menig soldaat. Dan werd het ronduit beangstigend, als zo’n groot, blaffend en bijtend beest niet wilde. In 1918 werden de militaire trekhonden van de dienst vrijgesteld. Toen moesten de militairen weer hun eigen mitrailleurs meesleuren. Daar werden ze groot en sterk van.
LEES MEER: Inderdaad: vroeger kwam de melkman aan de deur, al dan niet met een mechanische of andere hond. Missen we de groenteman en de bakker aan de deur eigenlijk?
http://www.dora-besparen.nl/gedachte-van-de-dag/missen-we-de-groenteman-en-de-bakker-aan-de-deur/
Follow
